Lieve Fee
Op 14 januari begon het allemaal. Je was eigenlijk uitgerekend tussen de 13de en de 22ste. Tijdens de allereerste controle vertelden ze ons dat de uitgerekende datum de 17de was.
We zijn dus donderdag 14 januari 2016 en ik ben die dag (net als de dagen ervoor) gewoon thuis. Nora is naar de onthaalmoeder, een volledige dag, dus ik kan het echt rustig aan doen.
Ik zocht tijdens de voormiddag allerlei drukpunten op die de bevalling zouden kunnen stimuleren en tijdens enkele serietjes (Grey’s anatomy – Once upon a time) sloeg ik druk aan het ‘bedrukken’ 🙂 .
Tijdens de middag deed ik een kort dutje. De zon scheen en na mijn powernap besloot ik een fikse wandeling te maken (in beweging blijven, weet je wel). Ik nam Sita, de hyperkinetische bordercollie, mee en we maakten een grote en stevige wandeling. Niets te slenteren (sowieso is dat onmogelijk als Sita mee is 🙂 ).
Daarna nog even verder punten bedrukken en om Nora. Aan de onthaalmoeder nog een babbeltje gedaan met Noni, dat was de laatste keer dat ze jou in mijn buik ‘zag’ zitten. Ik had al wel wat krampen af en toen, maar niks abnormaal.
Het was ook al de vierde dag dat ik rond de namiddag-vooravond zo wat voorweeën had, soms duurden die tot een uur of negen, soms tot middernacht.
Ik haastte me naar huis, gaf Nora eten en dan moesten we vertrekken naar de oogarts voor Nora. De papa zou zeker op tijd thuis zijn, … zou, want hij stond in de file. Ik vertrok dus alleen en wachtte hem halverwege op zodat we samen nog naar de oogarts konden rijden. Ik had regelmatig een voorwee, maar niks erg pijnlijk. In de wachtkamer van de oogarts en op terug weg naar huis moest ik soms eens blazen, maar ook dat had ik eerdere dagen wel gehad.
En dan na onze serietjes op tv, kropen we in bed en had ik nog altijd wat last, het bleef zo wat aanhouden… Ik raakte maar niet in slaap (ook niet abnormaal) en besloot rond 22.30-23u uur dan toch op te staan. Thijs zei dat ik dan best naar de vroedvrouw zou bellen als ik toch niet bleef liggen.
In de badkamer zag ik dat er sneeuw op de Velux lag, de EERSTE sneeuw van het jaar! Ik voelde me meteen ongemakkelijk om mijn vroedvrouw, Marcia, op te bellen, zo laat en in zo’n hondenweer, maar deed het dan toch 🙂 .
Ze was hier vrij snel en na een controle bleek dat ik nog maar 2 en met moeite 3 cm ontsluiting had, wat op zich nog niks wil zeggen. Ze bleef een halfuurtje, zei wel dat het bad mocht gevuld worden voor het geval dat…Ik wou namelijk per se in bad bevallen, had veel spijt dat ik dat bij Nora niet deed. Thijs had op voorhand gezegd (maanden geleden toen ik het bad wou kopen) dat het een nutteloze aankoop zou zijn, dat ik er niet in zou willen gaan. Zo gezegd, zo gedaan, het bad werd met warm water gevuld.
Toen Marcia vertrok, moest ik al af en toe gaan zitten op mijn knieën om de pijn wat op te vangen, maar ertussen kon ik nog praten, het zag er dus wel naar uit dat het zou doorzetten. Bij verandering moest ik haar meteen bellen. Ik schat een halfuur-uur later (ik geloof dat ze hier rond 00.30 u vertrokken is), werden ze toch wel wat heviger en brak mijn water! Ik was wat in paniek, heel vreemd gevoel, bij Nora brak het pas bij persen, dus dit was een andere ervaring. Thijs belde meteen Marcia en toen ze hier aankwam, had ik al hevige weeën.
Ik had veel pijn en schreeuwde voor de hele straat, gelukkig sliep Nora daar mooi door! In bad wou ik dan toch niet kruipen (ik zag vriendlief al kijken ‘told you so’), ik had er helemaal geen zin in en zat daar goed aan de hoek van onze zetel om mijn weeën op te vangen. Ik heb geroepen als een wild beest en de zetel in twee geknepen. Op de achtergrond hoorde ik heel vaag de aanmoedigingen van Thijs, Marcia en dokter Marcel (die er ondertussen ook was), hoe goed ik het deed.
Om 2.57 uur werd je geboren, lieve Fee. Jouw komst werd een klein beetje gefilmd, maar helaas was de fotografe net 3 minuten te laat.
Veel meer dan van Nora was ik enorm onder de indruk van de bevalling, alles was deze keer verlopen zoals IK het zelf wou. In een serene en warme omgeving, onze THUIS. Ik mocht je na de geboorte zelf nemen en mij verplaatsen naar de zetel waar we elkaar huid op huid leerden kennen. Ik had een korte navelstreng, maar het lukte. Niet lang daarna zocht je al om te drinken, ongelofelijk, en eens ik je aan mijn borst legde, dronk je alsof je nooit iets anders had gedaan.
Er werd voor ons gezonde en verstevigende voeding gemaakt (bedankt Marijke en Anne-Susan!) en tegen dat Nora wakker werd ’s morgens, waren we alleen, in alle rust. Nora was erg onder de indruk en heel blij met haar kleine zusje.
Het was een hele mooie, intense en memorabele ervaring.
We zijn zo blij met jouw komst, kabouter. <3
